บล็อกโพสต์นี้ มีคนนำไปไว้ในที่ต่างๆ มากมาย ลุงตี่ชอบอ่านมากและก็อยากจะนำมาเพื่อให้ผู้อ่านที่ยังไม่ได้เคยอ่านผ่านตา นำมาใช้เป็นบทเรียนสอนตัวเองได้

มีกลอนของชาวรัสเซียบทหนึ่งตั้งชื่อว่า “สั้น” เขียนว่าดังนี้

หนึ่งวันแสนสั้น  สั้นจนกอดยามเช้าไม่ทันไร  ยามเย็นก็มาอยู่ในมือแล้ว

หนึ่งปีแสนสั้น  สั้นจนเชยชมฤดูใบไม้ผลิไม่ทันไร  ฤดูใบไม้ร่วงก็มาให้สะสางแล้ว

หนึ่งชีวิตแสนสั้น  สั้นจนสนุกกับความหนุ่มสาวไม่ทันไร  ความชราภาพก็มาปรากฏแล้ว

ชีวิตนั้นผ่านไปเร็ว  แต่คนเรารู้ตัวช้า  ดังนั้น จงหัดทะนุถนอมให้เป็น ทะนุถนอมความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่พี่น้อง ระหว่างมิตรสหาย เพื่อนเรียน เพื่อนร่วมงานที่ได้คบค้ากันมาและได้ร่วมรบกันมาบนเส้นทางชีวิตด้วยกัน เพราะเมื่อเฉียดไหล่ผ่านไปแล้วอาจไม่มีวันได้พบกันอีกก็ได้

หลังอายุ 20   จะอยู่บ้านเกิดหรือไปต่างเมืองก็เหมือนกัน  หัวหกก้นขวิดที่ไหนก็อยู่ได้

หลังอายุ 30   จะกลางวันหรือกลางคืนสู้ได้ทั้งนั้น  อดนอนกี่วันก็ไม่เป็นไร

หลังอายุ 40  วิทยฐานะสูงหรือต่ำไม่ใช่เรื่องสำคัญ  เรียนไม่สูงอาจหาเงินได้มากกว่า

หลังอายุ 50  จะสวยหรือขี้เหร่มาก่อน  ตอนนี้หน้าตาก็เริ่มเหี่ยวย่นดูแก่พอ ๆ กัน

หลังอายุ 60  จะเคยมียศสูงหรือยศต่ำก็เท่าเทียมกัน  เพราะเกษียนแล้วต้องลงจากตำแหน่ง

หลังอายุ 70  จะอยู่บ้านหลังใหญ่หรือหลังเล็กก็เท่านั้น  เพราะเดินเหินไม่คล่องตัว  มีที่ให้ขลุกตัวเพียงมุมหนึ่งก็พอ

หลังอายุ 80   จะมีเงินมากหรือเงินน้อยก็ขาดความสามารถใช้เงินแล้ว

หลังอายุ 90  จะเป็นชายหรือหญิงก็หมดสมรรถภาพไม่แพ้กัน

หลังอายุ 100    จะอยู่ในท่านอนหรือท่าลุกขึ้นนั่งก็ค่าเท่ากัน  ถึงยังลุกนั่งได้อยู่ก็ได้แค่นั้น

ทั้งชีวิตของเธอและของฉัน ก็เป็นในทำนองนี้ไม่แตกต่างกันมากนักหรอก  

ชีวิตมันก็เท่านี้เอง จงมองให้ออก มองให้เห็น และมองให้ทะลุ

ดังนั้นจงหวงแหนสิ่งที่ยังมีอยู่ให้มากๆ และตามสิ่งที่เสียไปคืนกลับมา

กลอนบทนี้บรรยายชีวิตได้จริงแท้และหมดเปลือก ช่วยสร้างความตระหนักรู้แห่งชีวิต เมื่อชีวิตคุณได้เดินเกือบจะถึงปลายทาง ลองหันกลับไปดูอีกที คุณจะรู้สึกว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ  

อย่านึกว่าตนเองแน่ อย่าไปอิจฉาใคร และอย่าจมอยู่กับความเสียใจกับสิ่งใดนานเกินไป เพราะว่าชีวิตมันก็เท่านี้เอง